Inspiracje

Inspiracje – nie bez kozery Autorka nadała najnowszemu tomowi swoich wierszy taki właśnie tytuł. Wszakże można by założyć a priori, że każde dzieło jest efektem takiej czy innej inspiracji, więc powie ktoś: I cóż w tym niezwykłego? Nie o „niezwykłość” jednak chodzi, a o źródło. Tom Inspiracje jest pełen ciepła, zadumy, wnikania do nieuchwytnego, ulotnego, by nie powiedzieć – do duszy. To zapewne też próba dopowiedzenia, postawienia przysłowiowej kropki nad „i”, zamknięcia spraw raz na zawsze, choć nie będzie zaskoczeniem, gdy dopatrzymy się wręcz czegoś przeciwstawnego – ludzkiej tęsknoty za minionym w najszerszym kontekście tego pojęcia. Owe tytułowe inspiracje nie są jednak takie wprost, takie oczywiste i, jeśli można to tak ująć, pojedyncze. Owszem, czytając ten czy inny wiersz, bez trudu odnajdziemy w nim silny emocjonalny ładunek, ale zorientujemy się też, że nie jest on w nim „osamotniony”, że pobrzmiewa w nim muzyka, że przewijają się obrazy, ba! - obraz i muzyka stają się jednym, jak choćby tu, w „Obrazku przemijania”: pianino w zatęchłym starym domu/ dźwięki przeszłości wygrywa/ stara dłoń/ przesiąkła duszną atmosferą/ miłości/ która dała jej siłę/ by przetrwać życia/ potworności/ (…). Warto więc, dać się ponieść tej muzyce, tym obrazom, spróbować uaktywnić więcej zmysłów niż tylko wzrok i przenieść się do miejsc i czasu, w których rzeczy się dzieją, a nie są jedynie opisywane.